Skrócony finał pasuje również do głównego antagonisty: tym razem tytułowa bohaterka nie musi zmagać się z praktycznie niepokonanym superzłoczyńcą w stylu Aresa czy Doomsdaya. Max Lord, grany przez gwiazdę "Mandalorian" Pedro Pascala, nie jest nawet diabolicznym uwodzicielem. To po prostu człowiek, którego do tego stopnia pochłonęła chciwość i chęć zdobycia uznania, że jego ludzka strona coraz bardziej schodzi na dalszy plan. To, że opiera się na ludzkiej chciwości i egoizmie, aby zwiększyć swoją władzę, jest mile widzianą i aktualną odmianą.

Barbara vel Gepard na pierwszy rzut oka wygląda inaczej. Od samego początku jest postrzegana jako bezpośredni odpowiednik Diany, w pewnym sensie odwrotna strona medalu Wonder Woman. Takie schematy złoczyńca-doppelganger znane są z niezliczonych adaptacji komiksów, od "Iron Mana" po "Człowieka ze stali", ale w tym przypadku to podwojenie ma szczególne znaczenie dla głównego tematu filmu: Dzięki przeciwstawnym, a jednak tak podobnym postaciom, Patty Jenkins jest w stanie szczególnie dobrze wydobyć różne sposoby radzenia sobie z pokusą.

Ale bez obaw: choć Jenkins robi wiele, by odróżnić sequel od poprzednika, zachowuje jego największe atuty. Mimo wszystkich pokus, oczywiście nadal pokazuje Wonder Woman jako promienną wybawicielkę w imponujących scenach akcji - na samym początku, na przykład podczas napadu w typowym domu towarowym z lat osiemdziesiątych, gdzie Diana ratuje też między innymi małą dziewczynkę ze szponów złodziei.

Jenkins inscenizuje to w sposób celowo triumfalny. W ostatniej sekundzie, Wonder Woman przychodzi latania w z jej lasso, a następnie huśtawki przez różne piętra centrum handlowego, aby wyciągnąć rozproszonych złodziei. Robi to z łatwością, która pozostawia wystarczająco dużo miejsca na humor. Na przykład niezaangażowany przechodzień zostaje przeniesiony ze strefy zagrożenia wprost w ramiona ogromnego misia. https://vodfilmy.pl/filmy-online/

Nie zabraknie też humoru związanego z powrotem Steve'a Trevora. Początkowo jest zupełnie przytłoczony w obliczu zupełnie obcego, nowego świata, w którym są ruchome schody czy dziwne rowery bez opon (rowery treningowe). Ale to podobieństwo w ogóle nie ma znaczenia - chemia między Gal Gadot i Chrisem Pine'em po raz kolejny jest na to o wiele za dobra. Zwłaszcza w środkowej części "Wonder Woman 1984", która jest dłuższa o kolejne dziesięć minut od swojej poprzedniczki, która też nie była krótka, wciąż wkrada się ta czy inna długość, a także pewne nieścisłości w fabule: poboczna wycieczka Diany i Steve'a do Kairu oferuje kolejną wartą obejrzenia scenę akcji, w której Diana surfuje po drzwiach samochodu, by zatrzymać wojskowy konwój (a także pozwala wprowadzić do DCEU pewne niewidzialne akcesorium z kanonu Wonder Woman).

Jednak objazd jeszcze bardziej łamie fabułę, która jest już dość napchana równoległymi fabułami i różnymi motywacjami postaci - zwłaszcza, że Diana i Steve następnie podróżują prosto z powrotem do Stanów Zjednoczonych, co sprawia, że cała wycieczka czuje się jeszcze bardziej zbędne. Próba uczynienia w ten sposób filmowej przygody bardziej globalną (Bond pozdrawia) odbywa się kosztem, skądinąd porywającej, historii.